|
|
 |
Паход у Сасноўку
Уражаннi
10.02.02 схадзілі ў паход у в. Сасноўка. Вось уражанні некаторых ўдзельнікаў пахода:
Улаховіч Насця
Сачыненне.
Сёння нядзеля. І зноў мы сёння збіраемся ў паход.
Усталі ў шэсць гадзін раніцы. Пад'ём, апрануліся. Адразу вельмі хацелася спаць, але калі мы выйшлі на свежае паветра, то адразу "прачнуліся".
Спачатку мы ехалі ў Віцебск, а потым у Сасноўку. У Сасноўцы мы з Мікалаем Васільевічам спадзяваліся знайсці старажытнае гарадзішча.
Спачатку мы пайшлі да возера Гародня (нават яго назва паказвае на тое, што тут ёсць гарадзішча).
А потым мы ўзышлі на пагорак - агледзіць краявід. Пасля мы пайшлі на гарадзішча. Яно было вельмі вялікім. На гарадзішчы яшчэ знаходзілася кладбішча. Мы агледзілі яго, а потым пайшлі да панскай сядзібы (праз балота). Калі выбраліся - адшукалі сядзібу. Пагледзілі - і пайшлі ў новае "падарожжа" - у санаторый.
Санаторый знаходзіўся ў сасновым лясу. Гэта вельмі прыгожае месца. У гэты санаторый прыязджалі ўсе, хто хварэў туберкулёзам. У санаторыі лячэбнае паветра.
У гэты час пайшоў снег. Стала вельмі холадна. І тады мы пайшлі у госці. Нават не пайшлі, а пабеглі (так анм хацелася есці, і была холадна).
Калі мы прыйшлі, то адразу анкінуліся на ежу. Нас "накарміла" гасцепрыімная жанчына - Людміла Цімафееўна.
А пасля мы паехалі дамоў.
Калі ішлі да прыпынка, то амаль не спазніліся. Пасля доўга ехалі а дзізеле. А ўжо потым папалі ў родную гімназію.
Мы вярнуліся з выдатнымі вынікамі - знайшлі гарадзішча, ўбачылі панскую сядзібу і санаторый.
Увогуле, паход быў вельмі цікавым.
Мішурная Т. 6"Б"
Паход у Сасноўку
Адзінаццатага лістапада мы з настаўнікам гісторыі хадзілі ў паход. Раніцай усталі ў шэсць гадзін. Паснедалі. Дачакаліся Мікалая Васільевіча і пайшлі на прыпынак. Нас было не шмат. Тры дзяўчынкі і чатыры хлопчыка. Мы паехалі ў Сасноўку шукаць Гарадзішча. Прыехалі ў Сасноўку, пайшлі да возера Гародня (сама назва Гародня гаворыць аб тым, што недалёка находзіцца гарадзішча). Яно вельмі вялікае. На другім баку гэтага возера ёсць пагорак. У нас было меркаванне, што гэты пагорак курган, але бакі ў яго былі трошкі палогія. Мы пайшлі да кладбішча, яно вельмі старое, амаль перакапанае. Кладбішча было вельмі вялікае. Людзміла Цімафееўна, якая раней была настаўніцай гісторыі, сказала нам, што за кладбішчам знаходзіцца вёска Падцыркоўе. Тут адразу стала зразумела, што гэта кладбішча і ёсць гарадзішча.
Поты мы адправіліся паглядзець іншую славутасць, панскую ўсадзьбу. Мы знайшлі панскую ўсадзьбу, будынак быў двухпавярховы, ён быў вельмі стары. Будынак амаль развальваўся, быў патрэсканы. Мікалай Васільевіч павёў нас у санаторый. На шляху мы бачылі хатку бабра. Санаторый знаходзіўся ў сасновым лесе. Яго пабудавалі адразу пасля рэвалюцыі. Будынкі там былі вельмі старыя. Яшчэ там стаяў помнік Леніну. Была ваданапорная вежа, яна тоўстая і зроьленая са старой цэглы. Потым мы пайшлі ў госці да Людзмілы Цімафееўны. Людзміла Цімафееўна накарміла нас, напаіла. У яе мы вельмі смачна паелі. Яна расказала нам, што за санаторыем ёсць вёска Валасова. Яна названа ў гонар славянскага бога Воласа (Велеса). Мікалай Васільевіч гаварыў, што ў гэтай вёсцы ёсць капішчы. Там людзі прыносілі ў ахвяры жывёл. Потым мы адправіліся ў адваротны шлях. Даехалі добра.
Паход мне вельмі спадабаўся!
Мірзатаева Алеся 6"Б"
Зноў у паход!
Нядзеля. Зноў сабраліся ў паход. На гэты раз у Сасноўку. Зноў я ўбачыла твар Мікалая Васільевіча і маіх сяброў і сябровак.
Калі мы прыехалі ў Сасноўку, адразу пайшлі на возера Гародня. Цудадзейна-пыгожае возера! На гэтым возеры мы бачылі птушак - лысух. А потым мы шукалі гарадзішча! Усе звароты былі на кладбішча. Думалі, што там было гарадзішча, але няўпэўнены. А калі прыйшлі да Людзмілы Цімафееўны, яна казала, што побач з гэтым кладбішчам была вёска, якая называлася Падцыркоўе. А раз там была царква, значыць было і гарадзішча. Так мы даказалі і былі ўпэўнены ў гэтым.
Потым мы пайшлі да пагорка, які знаходзіўся за возерам Гародня. Узбірацца на яго было вельмі цяжка. Трэба было ісці праз балота. Але від з пагорка быў вельмі прыгожы.
Паглядзелі на пагорак і падаліся далей, глядзець панскую усадзьбу. Дом быў стары, але захаваўся. Пайшлі да санаторыя. Людзі ў вёсцы гавораць, што гэты санаторый пабудаваны яшчэ ў ваенныя гады. Потым яго перабудавалі ў прыгожы, вялікі будынак, але ён не згубіў сваю славутасць.
Так мы ўсё паглядзелі і зноў вярнуліся "дамоў".
Паход мне спадабаўся.
Подобытько Антон
Поход в Сосновку
В этот раз в поход мы отправились в Сосновку. Когда мы приехали, то сразу пошли за нашим проводником - Макеенко Сергеем.
Первым делом Сергей повёл нас на очень красивое озеро Гародня. На этом озере мы видели необычных птиц. Потом мы пошли на городище, на котором сейчас находится кладбище. Возле этого городища находилось большое горевшее болото и деревня Городнянский мох. Когда мы взобрались на городище, то Сергей нам рассказал, что здесь никто ничего не находил, так как его отец разрыл эту землю для постройки кладбища. Но мы всё же сомневались, что это городище. А когда пришли к Людмиле Тимофеевне, то она сказала, что раньше, возле городища была деревня Подцерковье, а теперь это часть Городнянского моха и после этого мы не сомневались, что это городище.
После этого мы пошли на панскую усадьбу. Это было старое двухэтажное здание, с большими стёклами.
Потом мы пошли к санаторию. По дороге мы увидели маленькую аллейку деревьев, которые называются туями и гигантскую водонапорную башню, построенную до революции из кирпича. Здание санатория было очень старое, и возле него находился памятник Ленину. По дороге назад мы нашли много запчастей от старой котельной.
Поход удался на славу!
Гамзюк С. 6"А"
Поход в деревню Сосновка
Мне очень понравился этот поход. Приехав в Сосновку, мы пошли искать дом проживающего в этой деревне ученика Лужеснянской гимназии Макеенко Сергея.
Сначала мы спросили у прохожей женщины с её дочкой, где живёт мама Сергея и сам Сергей со своим братом, тоже учащимся Лужеснянской гимназии. Но, видимо, прохожая очень спешила и ничего не смогла сказать нам. Потом мы задали бабушке тот же вопрос. Она нам сказала, как идти, и мы пошли к Сергею домой.
Придя к нему домой, мы попросили Сергея быть нашим проводником. Мы пошли, и сначала посмотрели гору, где росло озимое зерно. Но, по видимой вероятности, городища тут быть не могло. Потом мы пошли по дороге и пришли к кладбищу, находившемуся на высокой горе. Мы поднялись на эту гору и рассматривали её. Сергей рассказал, что возле этой горы было болото. И сейчас ещё есть озеро. Потом мы спустились и пошли по дороге дальше. Вот мы остановились, и Николай Васильевич пошёл с Сергеем рассматривать ещё несколько горок. Но нас с собой не взяли, а сказали пройти по дороге и подождать их. Вскоре они пришли, и мы пошли смотреть санаторий Сосновка. Николая Васильевича заинтересовало одно здание. И он хотел определить, что там раньше было. После этого мы вышли от санатория к железной дороге, и Николай Васильевич с Сергеем пошли что-то ещё смотреть, а нас отправили домой к Сергею. Когда мы пришли к нему домой, его мама нас очень хорошо приняла и накормила. Вскоре пришёл Николай Васильевич и Сергей. Они тоже поели. И Николай Васильевич задавал маме Сергея вопросы про близко находящиеся деревни и горки.
Вдруг мама Сергея сказала, что деревню, находящуюся возле кладбища жители называют Церковище. Это-то и ответило нам на вопрос: "Было ли городище на месте теперешнего кладбища". Потом нам пора было ехать и мы пошли на дизель. Во время езды домой ничего интересного не было.
|
|
|
КРАЯЗНАЎСТВА
ТУРЫЗМ
ЭКАЛОГIЯ
ФОТАГАЛЕРЭЯ
