|
|
 |
Падарожжа па хрыбце смока
Уражаннi
17.11.02г.
Падарожжа па хрыбце смока.
Скажыце, ці часта вам прыдавалася магчымасць прагуляцца па хрыбце цмока або дакрануцца рукою да рэчаў, якім ужо с тры стагоддзі? Думаю, што не. А я змагла.
Паказаў гэтыя цуды нам, вучням слаўнай Лужаснянскай гімназіі, ніхто іншы, як правадыр наш і духоўны настаўнік, М.В.Півавар. А вось як усё было...
Адседжвалі мы сабе ў адны пагодлівую нядзелю пятым кропкі ў пакоях (нават нас на вуліцу не высунуўшы). І тут, як гром сярод яснага дня, з'явіўся вышэйназваны чалавеча, якому ўсё спакою няма (у вандроўкі розныя цягне) і сказаў прыблізна так:
- Зусім вы, таварышчы гімназісты завучыліся. Апранайцеся хутчэй - і пайшлі. І вось, уявіце сабе, пайшлі, куды ж мы денемся. І не пашкадавалі.
Амаль на самым пачатку нашага шпацыру перабраліся мы праз вірлівы паток (а калі шчыра, то праз ручай)! І вось ен, цмок. Папацелі мы, пакуль узабраліся да яго на спіну. Вось дык звер. Людзі недасведчаныя, прауда, лічаць, што гэта звычайная маржавая града, але мы ж ведалі, што гэта на самай справе.
І вось, дабраушыся да самай высокай кропкі, мы убачылі... Цудоўныя краявіды распрасціраліся вакол нас. Аж голаў закружыла! А людзі едуць адпачываць на Гаваі...
Але самае цікавае было наперадзе. Памакаўшы рукою цмоку, мы па шырокай дарозе направіліся ў вёсачку Суднікі, што недалёка ад нашага Лужасна. Дакладней, на могілкіля гэтай вёскі. Што цікавага можа быць на могілках?
На гэтых - ёсць. Сярод звычайных магіл там стаяць старажытныя каменныя крыжы. Яны ўжо пакрыліся мохам, паўрасталі ў зямлю, але ўсё роўна веліччу і загадкавасцю сваёй яны хвалююць душу і розум. Я дакранулася рукою да крыжа, які знайшла сама: далонь адчула холад камення і мяккі паркаль яшчэ зялёнага моху. Шчыра кажучы, я была проста ўражана.
Сутыкнуўшыся з рэшткамі нашага вялікага мінулага, мы накіраваліся "дадому", у нашу alma mater.
Збіраліся мы па дарозе адшукаць крыніцу. Праўда не знайшлі, а ле не вельмі сумавалі, бо шмат крыніц і ў Лужасна, а мы яшчэ знойдзем у наступны раз тую крынічку, што гуляла з намі ў хованкі.
Всё было интересно и познавательно. А больше ничего и не надо.
Люда Мароз
|
|
|
КРАЯЗНАЎСТВА
ТУРЫЗМ
ЭКАЛОГIЯ
ФОТАГАЛЕРЭЯ
